ඇවිදින එකයි ඒවා ගැන ලියන එකයි ජීවිතේ හොඳම දෙකද කියලා හිතෙනවා. අනෙක් එක තමයි අතීත ස්මරණය. මේ තුනම එකතු වුණු ගමනක් මේක.
හරියටම මීට අවුරුදු 40කට විතර ඉස්සර වයස 13 - 14 පුංචි කොලුව කාලේ තාත්තත් එක්ක කෝච්චියේ බදුල්ලෙ ගියා. සාමාන්‍ය රජයේ සේවකයෙක් වුණු තාත්තගේ වුවමනාවකට යන ගමනකට මාවත් අරන් ගියා. බදුල්ලේ ඉස්කෝලෙක තමයි රෑ නිදාගත්තෙ. එදාට වඩා හැම දෙයක්ම අද හරි වෙනස්. මගේ ජීවිතය වියපත් වුණත් බදුල්ල නම් තරුණ වෙලා. ඒත් ඒ අතීතයට හිත දිව්වා.
මෙදා පාර බණ්ඩාරවෙල ගමනෙදි වාහනේ පැත්තක දාලා බදුල්ලේ ඉඳන් හපුතලේට කෝච්චියේ එන්න අපි කතා වුණා. ඇත්තටම ඒක අපූරු ගමනක්.
උඩරට දුම්රිය මාර්ගයේ ගමනාන්තය බදුල්ල. සුන්දරම දුම්රිය ගමනක්. ඒත් අපි ආවේ බදුල්ල ඉඳන් හපුතලේට විතරයි. ස්ටේෂන් 11යි.
බදුල්ල - හාලිඇළ - උඩුවර... ඊට පස්සෙ දෙමෝදර. කෝච්චි පාර කපාගෙන ආපු සුද්දා ඇන ගත්ත තැන. අපේ මිනිහෙක් තමයි ජටාව පෙන්නලා ඒ විදියට හදපන් කියලා පෙන්නලා තියෙන්නෙ. ඒක තමයි ජන කතාව.
ඊගාවට ඇල්ල - කිතලැල්ල - හීල්ඔය - කීනගම. ඇල්ලෙ ආරුක්කු 9දී හැරිලා බලන කොට තමයි පස්සෙම කෝච්චි පෙට්ටිය පේන්නෙ.
දෙපැත්ත ගිරි ශිඛරවලින් පෙරී එන දිය දහරා නොනවතින තේවතු යාය... කෝච්චි පාර දෙපැත්තෙ හෙල්මැලි වී කුඹුරු, එළවළු, අල වතු, වාස්තු විද්‍යාවේ ඓතිහාසික වටිනාකම කියන විස්මයජනක පාලම් වෙනසක් නැතිව ගලන බදුලු ඔය.
කිනිගමට පස්සෙ තව ස්ටේෂන් 3යි. බණ්ඩාර-වෙල, දියතලාව, හපුතලේ, කොළඹ දුවන කෝචිචියට අපි හපුතලේදී සමුදුන්නා. රියැදුරු චානක මල්ලි බදුල්ලේ ඉඳන් හපුතලේ ඇවිත් නින්දකුත් දාගෙන ඉන්නවා.
තිස්ස - මව්බිම
